Yolda başka arkadaşları da geldi. Tanıştık, sohbet ettik. Evden ayrılacağımız esnada "evim müsait, kalabilirsiniz burada" kilit cümlesini kurunca yerleştik eve.
Akşam, yolda olmak üzerine Hagen ile tartışırken, "hadi yürüyelim" fikrini öne attım. O sıralar zaten yürüme fikri zaman zaman gıdıklıyordu beni. Evet, karar vermiştik. Marmaris'e doğru yola çıkacaktık. Sabahına uyanamayıp öğlen kalkınca, kahvaltı muhabbet derken akşam oldu zaten; yürüme başlangıcı diğer güne sarktı. Ertesi gün de ancak öğleden sonra çıkabildik yola. Çok disiplinliydik gerçekten. Benim sırt çantan yanımda yoktu, evden istesem en az iki güne gelirdi. Biz de bisiklet çantamla ve kemerle bir çanta tasarladık ama 1 saat yürüyebilmek bile işkenceye dönüşecekti; rahat değildi. Maya bir arkadaşından ödünç çanta aldı, sorun kalmadı.
Akyaka çıkışında 2 kez nehir geçtik. Nehirlerin denize karıştığı bölgelerdi. İlkini yürüyerek aşacaktık. Biz; "derinmiş, burasını nasıl gececeğiz?" diye düşünürken 2-3 tane köpek nehrin sığ yerlerinden geçerek bize liderlik ettiler. Diğer nehri bir tekne yardımıyla aştık.
Marmaris'e doğru, Sedir Adasına açılan iskeleye kadar 3 gün yürüdük. Yolda aracına almak isteyen oldu; binmedik. Bir köpek de bize katıldı. Bir çiftliğin yanından geçerken tavukları yemek için koşmaya başladı. Ben de köpeğin arkasından koştum. Turda sanırım bir defa o garip ruh haline kapıldım. Kapacaktı tavuğu. Neyse ki durdurabildik. Çiftlikten teyze ip verdi, bağladık o ara. Çok enerji dolu bir köpekti. Ana yolda koşuştururken maalesef o üzüntülü olaya şahitlik ettik. Bir araba ezdi.
Kamp akşamı ateş yaktık. Odunlar yaş olunca körüklensin diye Hagen ile bolca üfledik ateşe. Maya da üfledi ama pek bir cılız kaldı nefesi. Hagen; "ooooo warmm" deyip montunun fermuarını açınca çok komik oldu o an.
Çadırımda Maya kaldı. Ben Hagen ve Sebastian'ın yanına geçtim gece. Zannediyorum 2 defa uyandım bunalmış halde. "Sakin ol Fırat çadırdasın..." Fermuarı aradım açtım, biraz nefes aldım. 2 kişilik çadırda 3 kişi yatınca bunaldım gerçekten ama sıcak oluyor işte. Bir gece matsız yattım. Ooo altan nasıl soğuk geliyor. Neyse keyifle 3 gün yürüdük. Ardından otostopla geri döndük Akyaka'ya. Hayatımda ilk defa otostop için elim kalktı. Yok, gerçekten bisiklet tam bir özgürlük sunuyor. Gücün kadar gidiyorsun. Bir başkası olmadan. Sadece senin kararın. Tabi, doğa koşullarını katmıyorum buna; o zaten kabulüm.
Mayanın arkadaşlarıyla da tanıştık. Baklava yemeden Türkiye'den ayrılacaklardı; müdahale ettim. Sütlü Nuriye bulamadım ama. Şarap içiyorlardı. Rakıyı denemediler. Ben o işlere bakmıyorum, o kısım kaldı.
Biz Maya'yı çok sevdik. Gerçekten Akyaka'da yaşananlar ne hoştu be!
Evet; çay içmeye gelmiştik sadece.
Yeaappp.
Kamp sabahı bir tarlada uyanınca.
Suriye, Avustralya, Almanya, Türkiye. Toplantı esnasında.
Çok güzeldi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder